Het waargebeurde verhaal van Guido van der Werve: een video en performance-kunstenaar die wereldwijd succes heeft met videokunstwerken waarin hij de confrontatie met het leven opzoekt. Daarnaast is hij klassiek pianist, componeert hij muziek, schaakt hij op hoog niveau, en rent hij ultramarathons. 

Het is een bijzonder leven, dat genadeloos tot stilstand komt wanneer Van der Werve in 2016 bijna zijn leven verliest bij een zwaar verkeersongeval. Hij loopt traumatisch hersenletsel op, ligt een maand in coma; de artsen zien het somber in. Maar dankzij de buitengewone conditie van zijn lichaam en geest weet hij op wonderbaarlijke wijze te herstellen. 

In Nummer achttien, door de kunstenaar ‘autofictie’ genoemd, rekent hij definitief af met het frustrerende revalidatieproces. Een proces dat opvallend veel parallellen met zijn ingewikkelde jeugd vertoont. Omdat mensen de jonge Guido altijd vertelden dat hij een abnormaal kind was, ging hij, naar eigen zeggen, enorm overcompenseren. Eén ding is zeker: als hij wat meer was geweest zoals alle andere mensen, had hij het niet kunnen navertellen. Nummer achttien is niet alleen een poëtisch zelfonderzoek, maar ook een ode aan alle buitenbeentjes.